Verhalen uit individuele trajecten. Als je even door scrolt kun je lezen over enkele ervaringen over en van:
De nieuwste verhalen uit 2022 en 2023
Voice Dialogue uit 2011(Duits) en uit 2015
Polsklachten: sinds de beleving van een vorig leven ben ik harp gaan spelen.
Christine komt van haar paniekgevoelens en hartkloppingen af door haar ongeboren tweelinghelft te ontmoeten.
De vrouw die in een dag van haar hielspoor af kwam.
Een jongen van 13 die last had van hoofd-buikpijn, was depressief en tegendraads, kwam zijn verloren broer weer tegen in de moederbuik
Zijn moeder stopte met haar jaarlijkse blaasontsteking omdat ook zij haar verloren tweelinghelft heeft ontmoet.
Een studente 23 jaar, die moeite had met de liefde, voelde zich futloos, flauw en koud... tot 2010.
Vrouw S. 40 jaar in 2009, ging naar vorige levens, leefde anno 2009 toch door.
– Ze leefde ook door zonder schouderklachten, schuldgevoel en opensperrende ogen.
Thuiskomen in mijn lichaam, eindelijk.
Sinds ik bij Margot ben, durf ik de spanning aan te gaan, die ik door trauma’s ontwikkeld heb en daardoor vast bleef houden als een overlevingsreactie. Ik zet me duidelijker neer, kan zelfs op een been staan en adem meer door mijn hele lijf waardoor ik warmer ben, meer energie heb en vooral rust en plezier vind.
M. 2023
Voorouder-energie: De verhouding met mijn moeder is veranderd.
Ik kon het nooit goed doen. Bij Margot ervoer ik de lading van onze voorouders in mijn lichaam.
Liet hen praten wat hiermee te maken had en zond hen naar het licht.
Mijn moeder had onbewust ook last van de verwachting van onze voorouders.
Ze belt me niet meer dagelijks en is lief in plaats van kritisch naar mij.
Het energieveld is opgeschoond.
N.B. 2022
Voorouder-energie: Ik ben van mijn depressie af.
Toen ik ging onderzoeken hoe dat met mijn voorouders zat, kwam ik uit bij mijn overgrootvader. Hij bleek “eruit gestapt!” “Nee geen zelfmoord” dat zeiden ze. Hij bleek vast te zitten in wat nu heet, het “Nocebo-effect”. De negatieve gedachtes steeds herhalen zodat het wordt gemanifesteerd. Zijn vrouw was als 34- jarige volledig uit evenwicht, en liep later mank. Evenals mijn oma, mijn tante. Versleten heupen. Tegenwoordig worden die heupen en knieën geopereerd, zoals bij mijn zus en broer.
De depressie kwam nadat ik corona had gehad en mijn daarop volgende heupoperatie.
J.G. 2023
Voice Dialogue
GESPREKSVERSLAG COACHING SESSIE MET MARGOT GROOT
Mijn doelstelling van dit coaching-moment betrof een voor mij moeilijk gesprek dat ik moest voeren met een manager waarvoor ik werk. Hij geeft mij slechts beperkte mogelijkheden om onderdeel uit te maken van zijn team waardoor ik enerzijds niet de rol kan vervullen die ik zou moeten vervullen en die mijn een gevoel geeft dat hij mij niet vertrouwd.
We hebben voor deze sessie gebruik gemaakt van Voice Dialogue. Iets wat mij mateloos boeit en interesseert en waar ik graag mee wilde werken.
Ik heb kennis gemaakt met mijn volgende ikken:
- Mijn zekere ik (zij ging voor mij staan)
- Mijn beschermer (zij ging achter mij staan)
- Mijn afgewezen meisje groot(zij ging links van mij staan)
- Mijn onzekere meisje klein (8 jaar: het Annemiek meisje; zij ging op de bank zitten)
- Mijn niermeisje (het meisje dat gedragen mag worden)
- Mijn avonturier (zij ging rechts voor mij staan)
Al mijn ikken maken me tot wat en wie ik ben: ik heb hen omarmt en met hen gepraat. Ik heb geleerd dat mijn beschermer mij mag beschermen maar niet mag over-controleren: ik heb geleerd dat het kleine onzekere meisje met humor Annemieke af kon wijzen: ik heb geleerd contact te maken met het oudere onzekere meisje en haar naar me toe getrokken; ik heb geleerd dat het niermeisje waar nodig ook zelf om hulp mag vragen.
Met al deze ikken (en ik voelde ze gewoon echt in de gang achter me lopen: was fantastisch!!!) ben ik het gesprek ingegaan en het ging geweldig. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen: op een manier die mij paste. Ik heb elke keer benoemd welke reactie ik bij A. zag en steeds opnieuw vanuit mijn eigen gevoel gesproken.
Ik ben hartstikke trots en blij dat dit mij zo geholpen heeft.
Ook in andere situaties merk ik dat ik steeds meer naar mezelf durf te luisteren en mezelf een stem durf te geven. Dit brengt mij veel.
Die Flucht
„Der einzige Mensch, vor dem man nicht fliehen kann, ist man selbst.”
Die Flucht ist ein Teil von mir. Sie gibt mir Raum in brenzligen Situationen. Ich ziehe mich zurück, flüchte vor der Welt und meinen Problemen. Durch die Flucht verdränge ich Erlebnisse aus meinem Leben. Die Flucht treibt mich nach draußen unter Menschen, hinein in das Nachtleben und weg von mir. Ich beschäftige mich mit allem nur nicht mit mir selbst. Die Flucht habe ich aus meiner Kindheit mitgenommen, von der ich außer dem Kindergarten nicht mehr viel weiß. Große Teile habe ich verdrängt und sind hinter Türen in entferntesten Winkeln meines Gehirns weggeschlossen.
In Fluchtsituationen stehen die Füße versetzt, der linke Fuß weiter hinten. Die Knie sind überstreckt. Die Schultern drücken nach hinten und unten. Der Blick geht zum Boden.Ich ziehe mich zurück und rede nicht.
Die Angst
„Angst essen Seele auf“ Rainer Werner Fassbinder
Meine Hände schwitzen. Ich spüre eine große Unruhe in meiner linken Körperhälfte wie ein inneres Flattern oder Zittern. Der Atem ist flach und unstetig. Ich habe Angst vor dem Leben alleine, weg von Zuhause. Ich habe Angst vor mir selbst und davor wie ich anderen Menschen wehtun kann. Seit ich in Lingen bin habe ich oft Angst davor dem Leben nicht gewachsen zu sein.
Ich habe Angst alleine zu sein, weil die Sicherheit von zuhause fehlt. Manchmal bekomme ich Panikattacken, mir wird schwindelig und schlecht und ich zittere. Ich kann nicht beschreiben vor was ich Angst habe, aber ich spüre eine Panik in mir. Ich suche Halt an Dingen um mich herum und oft an mir selbst. Was ich in Momenten der Angst am meisten brauche ist Zuflucht und Geborgenheit.
Der Humor
„Der Humor gewinnt manchmal Schlachten, die Kraft und Vernunft verlieren würden.“ Juan Carlos Abellá
Der Humor ist das größte Kind in mir, das meinen Spieltrieb freisetzt. Ich lache gern und bringe andere Menschen gern zum Lachen. Wenn ich andere Menschen zum lachen bringe, weiß ich dass ich ihnen gefalle und ihnen gut tue. Im Humor fühle ich mich sicher. Der Humor ist oft bei mir. Er erinnert mich daran nicht immer alles so ernst zu nehmen. Der Ernst der Welt rückt in den Hintergrund und ich nehme das Leben leicht und unbeschwert. Manchmal ist er eine Form der Flucht aus der Angst.
Der Mann
„Wann ist ein Mann ein Mann?“ Herbert Grönemeyer
Der Mann ist mein Antrieb und meine Sicherheit. Der Mann ist mein Verantwortungsbewusstsein. Ich stehe mit beiden Beinen fest auf der Erde. Ich bin stolz auf was ich bin und kann. Ich höre zu selten auf den Mann in mir, obwohl er mir oft sagt was zu tun wäre, setzt sich aber damit nicht immer durch. Der Mann muss meine anderen Teile an die Hand nehmen, was ihm nicht so oft gelingt weil ich ihm nicht zuhöre. Er weiß was ich in Momenten der Angst und der Flucht brauche.
Eine kleine Geschichte
Letzten Samstag sollte ich in einem Schuhgeschäft Getränke anbieten. Ich hatte Angst davor, weil ich mich der Aufgabe nicht gewachsen gefühlt habe. Am Morgen hat sich alles in mir dagegen gesträubt hin zugehen und ich lag lange im Bett und habe mit mir gerungen. Ich habe mich gefühlt wie eine Katze die gebadet werden soll und versucht sich an jeden Grashalm zu klammern der sie davor bewahren könnte. Dann habe ich auf den Mann gehört, der mir gesagt hat, dass das alles schon nicht so schlimm wird und ich außerdem das Geld brauche. Habe meine Angst überwunden, die Flucht in die Flucht geschlagen, den Humor an die Hand genommen und bin aufgestanden.
Liebe B,
Ein gutes Schreiben B, schon sind die Zitaten. Gut deiner Teilen kennen zu lernen durch Empfindungen zu lassen können und das du dem zu sprachen kann. Weißt du, das du die einiges bist die der Angst der Zuflucht und Geborgenheit bieten kann?
Und wie war das in den Schuhgeschäft? War es gut gefallen? Und warum?
Was tut der Mann mehr in Körper? Ein Idee ist ein Tagesbuch zu machen über deiner Teilen/ Rollen das kann toll wurden. Weil du bist der Spieler von dich selbst
Liebe, von Margot
Polsklachten: sinds de beleving van een vorig leven ben ik harp gaan spelen.
In januari 2013 vroeg ik Margot advies over mijn polsen, die al geruime tijd pijnlijk waren. Enigszins tot mijn verbazing, stelde ze voor om een vorig-leven sessie te doen. Heel snel belandde ik ergens in Frankrijk op een kasteel tijdens de Franse revolutie. Ik was een jonge vrouw, rond 18 jaar. Mijn leven bestond uit kunst en muziek. Er was grote onrust in het land. Uiteindelijk breidde de burgeropstand zich uit tot mijn dorp en het landgoed waar ik woonde. Mensen die ik kende en waar mijn familie altijd goed voor geweest was, namen mij en mijn familieleden mee naar een dorpsplein, waar een woeste menigte joelde en krijste. Enkele bekenden wendden beschaamd hun ogen af, maar deden niets om mij te helpen. Ik raakte gewond en werd meegenomen naar een vochtige, koude kerker. Mijn handen waren gebonden, mijn polsen, ja, daar waren ze, bloedden en deden enorm pijn. Ik heb geen idee hoe lang ik in die kerker was. Ik verloor diverse keren mijn bewustzijn, totdat ik uiteindelijk mijn ziel zag opstijgen uit mijn lichaam.
Margot leidde me terug naar het nu-moment in haar kamer. Het eerste dat uit mijn mond kwam toen ik weer volledig in mijn lijf zat was: ’En nu ga ik harp leren spelen’. Het voelde alsof wat ik in dat leven niet af had kunnen maken, nu moest gaan doen.
6 weken later had ik mijn eigen harp en mijn eerste harp-les. 3 maanden later speelde ik mijn harp tijdens een meditatie. Nu, 4.5 jaar later, is mijn harp mijn dierbaarste hobby en leermeester. Ik heb inmiddels 3 harpen, heb nog steeds regelmatig les, en het begint echt wat te worden.
En mijn polsen? Die zijn een deel van mijn motivatie om veel aandacht te besteden aan het fit en soepel houden van mijn lichaam, zodat ik bij het toenemen van de jaren zo volledig mogelijk kan blijven functioneren EN harp spelen. Ze herinneren me eraan om ruime tijd te nemen voor mijzelf, en voor kunst en muziek in mijn leven zodat energie blijft stromen.
Dank je wel, Margot, voor dit prachtige geschenk!
Amayra Hamilton, Sedona, Arizona, USA Augustus 2017
Christine ontmoet in 2015 haar ongeboren tweelinghelft en komt van haar paniekgevoelens en hartkloppingen af
Ik lag op het bed, en het gebeurde allemaal vanuit deze plek. Ik moest eerst een prettige plek voorstellen hier op aarde. Ik lig op een weide. Ik ruik de weide, neem de weide waar. Ik weet niet meer precies of ik in bed of in de weide lig. Margots stem is mijn ankerpunt die mij ervan overtuigt dat ik nog steeds op het bed lig. Ik word de weide. Het is een wonderbaarlijk gevoel om een te worden met de natuur. Ik vraag aan mijn engelen om me af te halen en mij naar het licht te brengen. Ze staan allen in een rij voor me. Zij staan op een eigen onzichtbare bodem iets boven de aarde. Ze nemen me mee. Hoger en hoger. Ik voel me veilig, maar ben ook opgewonden en nerveus nu naar het licht te gaan. Ik maak me een beetje zorgen. Hoe werkt het? Ik lig toch echt op het bed. Hoe kan mijn ziel zich van mijn lichaam scheiden en er weer terug in komen? Als mijn ziel zich scheidt is zij dan niet voor eeuwig gescheiden?
Ik sta in het licht met mijn engelen. Het is cirkel van licht in het midden van een donker blauw universum. Rechtsboven is een zwarte vlek in het licht. Ik vraag om binnen te komen. Dat is niet toegestaan. Eerst moet ik humus brengen, dan mag ik erin. Dat begrijp ik niet. Ik breng toch geen eten mee naar de hemel. Ik vraag het weer en weer, totdat ik het antwoord te krijg, moet ik dansen. Ik ga dansen en onmiddellijk ben ik in het licht. Het is WOW! Zo mooi! Overweldigend! Gewoon sprakeloos! Ik ben alleen gedachten. Ik ben een met het licht. Eenheid. Vrede. Ik heb geen lichaam en ben een met alle anderen.
Het is een verzameling van gedachten, van besef. En het is niet meer helder wat van mijzelf is of van een ander, maar dat doet er niet meer toe. Ik ben volkomen gelukkig en tevreden.
Ik vraag naar mijn tweelingziel, en daar hou ik hem meteen, stevig verstrengeld als een cocon, in mijn armen. Hij voelt heerlijk. Hij bevrijdt zich en schreeuwt tegen me, dat ik hem toch eindelijk moet los laten. Ik zou mijn eigen leven leiden, en daar heb ik hem niet voor nodig. Hij had geen rede meer mij te dragen. “Wij zijn twee afzonderlijke zielen! In twee afzonderlijke lichamen en gezinnen op aarde! Dat moet je toch eindelijk begrijpen?” Ik ben verward. Het maakt me verdrietig om dit van hem te horen, maar ik begrijp wat hij me wil vertellen.
Ik vraag hem opnieuw de weg naar de aarde met mij te doorleven, zodat ik kan begrijpen hoe het echt was gegaan. Na wat gemor stemt hij toe. We gaan. Het is een mooie reis. We verheugen ons beiden heel erg om onze moeder te ontmoeten en vooral om weer op de aarde te zijn. We dansen, zingen en stralen van geluk. Wij nemen er de tijd voor. We genieten de weg naar ons nieuwe huis. Wij bekijken alle planeten in de kosmos en praten met zielen die we tegenkomen. Het is een prachtige tijd vol vreugde. Wij zijn zeer benieuwd en verheugen ons op de ervaringen met de aarde. Als we de 2 lichamen ontmoeten die bereid zijn en voor ons klaar staan, voelt het als een grote onweersbui. Ongelooflijk energetisch geladen, vol vitaliteit en kracht in alle mogelijke manieren. Het voelt heerlijk in de moederschoot. Geborgen. Wij zijn beiden erg blij, dit samen om te ervaren.
Maar dan komt de zin: “Ik kan niet. Ik doe het niet. Een tweeling kan ik niet aan. Paniek breekt uit. Alles wordt donker. De baarmoeder trilt. Onze moeder wil ons niet. Wat doen we nu? Ik word woedend en begin met haar te bespreken, en schreeuwde dat dit zo toch niet zou werken.
Mama te bespreken en te schreeuwen, dat het niet zou werken. “We verheugen ons zoveel om op aarde te komen. Wij kozen uw buik niet zonder reden! Wij kunnen u helpen!” Ik stel haar voor een gemakkelijk leven met een tweeling te hebben in dit leven. Maar mijn broer blijft stil. Hij voelt zich niet gewenst op deze aarde. Het maakt niet uit hoeveel ik probeer hem te motiveren en op te vrolijken, hij blijft stil. Het wordt kouder en kouder naast me. Ik zie hoe mijn tweeling helft het leven opgeeft en langzaam sterft. Ik voel me hulpeloos. Hij is vertrokken.
Margot leidt mij terug in de baarmoeder, kort nadat daar de paniek uitbrak. Nu, ik stel ik mijn broer de vraag: “Waarom gaf je op?” Hij: “Omdat mama mij niet” Ik: “Wie heeft gezegd dat mama jou niet wil? Misschien wilde ze mij wel niet.” Hij: “Oh… daar heb ik niet aan gedacht. Ik was zo diep in mijn paniek en mijn teleurstelling, dat mama me niet wil, dat ik alles om mij heen had vergeten. Dit was voor mij de enige oplossing. Dus ik dacht: Mama’s wil is wet.” Ik: “Maar jij kunt toch ook mee beslissen?” Hij:” Ja dat klopt maar dat zag ik niet meer. Ik gaf te veel macht gegeven aan onze mama’s angst. Het spijt me. Ik had meer verantwoordelijkheid voor mezelf moeten nemen.”
Dit besef veranderde de situatie in mijn moeders buik. Wij schrijven samen concepten voor mijn moeder; plan het leven op aarde. We verheugen ons op de geboorte om mijn moeder te zien. We verheugen ons haar te laten zien hoe zij haar leven samen met mij kan managen. De dag van de geboorte. Ik ben geboren. Mijn tweeling broer wordt als energie, als herinnering, als mijn beschermengel geboren.
Bekentenissen:
1 Achteraf besefte ik wat het licht me wilde zeggen met: “Neem humus mee.” Humus = aarde = veiligheid. Het tweede antwoord was: ‘Dans’. Dansen = aardend voor mij.
1.1ik had wat bedenkingen om in het licht te gaan, maar waarschijnlijk komt men hier alleen angstvrij en geaard, in zichzelf. Misschien wilde het me zekerheid geven, dat ik terug kom naar de aarde, en daardoor kon ik genieten van de tijd in het licht.. Ik ben nog niet zo zeker van welk van de 2, maar beiden voelen goed, omdat het licht me heeft geholpen.
2 Ik hou van dansen. Voor mij is dansen als mediteren. Het brengt me in mijn lichaam.
2.1 Mijn tweelingdeel en ik kwamen dansend in de buik van mijn moeder aan. Onderweg, was ik vervuld van een oer vertrouwen en geluk.
3 Ik word meteen boos als anderen depri zijn en geen moed meer voor het leven hebben. Ik zal nu ook nog steeds boos worden, maar houd meer afstand teen me realiseren dat het is niet mijn last is dat ik moet dragen.
3.1 Ik moest toekijken hoe mijn tweeling zichzelf opgaf en stierf.
4 Ik word meteen boos wanneer anderen hun beslissingsbevoegdheid afgeven. Het maakt me nog steeds treurig, maar ik kan er nu met meer kalmte naar kijken en hoop dat ze uiteindelijk zelf beslissen en dat het goed gaat met hen.
4.1 Mijn tweelingdeel gaf zijn beslissingsbevoegdheid aan mijn mama af. En vocht zelf niet voor zijn leven. Hij nam het woord van mijn mam belangrijker dan zijn eigen woord.
5 Ik heb graag andermans zorgen gedragen en hielp hen onvoorwaardelijk. Daarbij heb ik vaak mij en mijn eigen behoeften vergeten.
5.1 Ook in de baarmoeder droeg ik mijn broer. Hij wilde zichzelf opgeven en ik wilde hem in wat dan ook motiveren. Hij zou levensmoed ontwikkelen, maar hij wilde niet.
6 Ik word meteen boos wanneer anderen hun afspraken niet nakomen. Ik word nog steeds triest, maar dan is het in orde.
6.1 mijn broer beloofd me te komen op de aarde, maar hij deed het niet.
7 Tijdens mijn paniekaanvallen, voelde ik me niet welkom op aarde. Ik dacht dat ik ging sterven
7.1 Mijn tweelingbroer voelde zich niet welkom en stierf. Het waren zijn gevoelens / herinneringen.
8 Bij paniekaanvallen was altijd koud.
8.1 Ik voelde deze koude toen hij stierf.
Ik voel de eenheid in mij zelf.
Ik ben op deze aarde om mensen te helpen in het nemen van persoonlijke verantwoordelijkheid. Zodat ze zichzelf leren te vertrouwen en zodanig leven hoe ze willen leven.
In een keer van mijn hielspoor af.
Na een jaar met een pijnlijke hielspoor te hebben gelopen, ontmoette ik Margot. Volmondig zei Margot: ’daar kan ik je vanaf helpen’ . Weet je hoe goed dat klinkt als je al een jaar lang bij elke stap veel pijn hebt? Ik dacht, het zal wel enige tijd in beslag nemen, maar we gaan er voor!
‘Sta je altijd zo?’ Ja. ’Dan ga ik je even rechtzetten’. Dit gebeurde en het voelde voor mij alsof ik klaarstond om een duik in het zwembad te nemen. ‘Voorover’ en strekte mijn armen naar achteren voor de balans. ‘Wat doe je Wilma’? Ik sta helemaal naar voren en moet mezelf in balans houden. ‘Nee Wilma, je staat nu recht’! Recht? ‘Je staat nu op 52 botjes in je voet en niet alleen maar op je hak’. Geen wonder dat de hak overbelast en pijnlijk werd en ging ontsteken.
Hoewel ik mezelf als een bewust mens zie, had ik dit toch niet opgemerkt. Wel dat ik stilstond en ik niet tot actie kwam, hetgeen ik aan de pijn en de daaruit voortkomende vermoeidheid toeschreef.
Waarvoor zet jij je hakken zo in het zand?Vanuit die (hakken) stand kom je niet in beweging. Een reis naar binnen begon. Op een open, integere en liefdevolle manier gingen we op zoek naar wat deze klacht mij probeerde te vertellen.
Met regressie, voice dialogue, voor- ouderenergie, lichaamswerk en goede gesprekken kreeg ik de kans mezelf nog verder te leren kennen. Hierdoor worden blokkades opgeheven en kom ik steeds verder bij mezelf, word ik authentieker . Levend vanuit de authenticiteit ben ik meer in mijn kracht en kost het leven mij veel minder energie.
Wilma van Beek, coach. 2013
Gepest worden: een meisje van 14-15 jaar in 2012
Op school werd ik gepest. Daar kon ik niet van slapen. Ook had ik hoofdpijn en nekklachten enzo. Daarvoor was ik al 2 keer bij de fysiotherapeut geweest. Die heeft mijn nek gekraakt. Ondanks dat gingen mijn nekklachten en hoofdpijn niet over.
Op school noemden ze mij een Nerd. Ze dachten dat ik altijd aan het leren ben. Ik vind van niet, want ik voetbal ook. Maar ik leer gemakkelijk en serieus. Ik vind mijzelf te klein, ben 1.64 m. Ik ging altijd door mijn enkels met sporten. Op vakantie kon ik niet lang wandelen want dan kreeg ik last van mijn voeten. In de herfst heb ik bij de voetbal mijn enkelband verrekt. Ik ging te lang door. Maar voetbal vind ik een fijne sport. Dan kun je jouw boosheid kwijt.
Door hard te trappen heb ik wel een aantal doelpunten gemaakt.
Gisteren was ik voor de 5e en laatste keer bij Margot. Het is wel klaar. Ik heb meer vertrouwen in mijn lichaam, meer vertrouwen in mijzelf. Ik heb zoveel geleerd.
Met voetbal was ik altijd bang dat er een sliding op mijn enkels werd gezet. Maar als je je inhoudt, dan loop je juist meer kans op blessures. Nu speel ik de trainer voorbij en bij de doelpunten die er worden gemaakt maak ik meestal de voorzet. Ik ben zelfs aanvoerster geworden.
Na de vakantie ben ik naar het VWO gegaan. Nieuwe meiden hebben me opgenomen in hun groepje. Ik kende er een paar van de sportklas. Ik merk nu dat ik vorig jaar meer vriendinnen had dan ik wist. Er zit 1 meisje van de vorige klas naast me bij een les maar het nu juist heel gezellig. Zij pestte mij niet maar kwam ook niet voor me op.
Ik vind het minder eng om naar mensen toe te gaan. Nu stap ik erop af. Terwijl ik altijd had gedacht dat ze me wel niet leuk zouden vinden. Ja, dan had ik de blik naar binnen. Ik sloot me af terwijl ik eigenlijk heel open ben.
Als mensen bij mij zijn en ik ben vrolijk dan worden zij ook vrolijk. En ik krijg veel meer complimenten over mijn kleding Ook al heb ik die kleding al een hele poos. Dat komt omdat ik er zelf anders in sta. Met een meisje ,die ik vaag kende maar we allebei eigenlijk niet naar elkaar toe durfde te stappen, ben ik nu beste vriendinnen. Bij elke les wil er iemand naast me zitten en dat is leuk en dat geeft mij een fijn gevoel.
Bij Margot leerde ik anders op mijn voeten te gaan staan. Vroeger stond ik eigenlijk een beetje te draaien op de ene of andere voet. Ik heb de neiging tot platvoeten en hield mijn gewicht achter, waardoor ik de enkels steeds verzwikte. In die tijd durfde ik ook eigenlijk niet vooruit te gaan. Enkels hebben volgens Margot met vooruitgang te maken.Nu ik naar voren kom in mijn voeten en meer op de buitenrand van mijn voeten sta, komt er zelfs een holte in beide voeten. Daardoor kan ik me beter opstrekken en lijk ik langer. Ook de ademoefeningen geven mij vertrouwen. Ik ga dan minder in mijn hoofd zitten en maak me minder zorgen. Mijn nek- en hoofdpijn zijn verdwenen en ik slaap goed.
‘You’re braver than you believe, and stronger than you seem, smarter than you think and more beautiful than you look.’
Een meisje van 14, die 15 werd. 18 9 2012
Een moeder en haar zoon van 13 jaar, beiden namen afscheid van hun tweelinghelft in de moederbuik in 2011.
De zoon had jaren last van hoofd- en buikpijn depressie en was tegendraads en de moeder had jaarlijks een terugkerende blaasontsteking
Hallo,
In het voorjaar 2011 heb ik Margot leren kennen en daar ben ik erg blij mee.
Ik zal vertellen waarom.
Ik ben nu 13 jaar en al heel veel jaren zijn mijn ouders met mij op zoek geweest naar iemand die mij kan helpen.
Ik heb veel trainingen en cursussen gedaan om in mijn hoofd sterker te worden. Alles hielp wel wat maar niet genoeg. Ik was depressief en vond het leven echt niet leuk.
Heel vaak had ik buikpijn en hoofdpijn en toen ik ouder werd was ik dan ook misselijk. Dan kon ik soms niet naar school en moest thuis bijtanken, zoals mijn moeder dat noemde. Ik sliep dan een poos en als ik wakker werd, was ik weer fit.
Mijn moeder had Margot verteld dat ik niet lekker in mijn vel zat.
We zaten nog maar net bij Margot en ze wist meteen te vertellen hoe ik me voelde. Zonder dat ik het had verteld!!!
We zijn naar buiten gegaan en we hebben eerst alle entiteiten die niet bij mij horen weggestuurd. Het waren er heel veel. Meteen voelde ik me lichter en veel beter.
Daarna heb ik geleerd hoe ik in mijn lichaam moet blijven. En ik kan zelf nu ook ongewenste entiteiten weg sturen. Ik kan me nu dichtritsen en afsluiten voor alles wat ik niet bij me wil hebben. Anders voel ik te veel wat andere mensen voelen en krijg weer hoofdpijn enz.
We hebben veel ontspannings oefeningen gedaan. Ik heb geleerd om rechtop en goed op mijn voeten te staan en we hebben ook veel gepraat en Margot heeft me veel verteld.
Het aller mooist maar ook het spannendste was dat ik heb gepraat met mijn tweeling broertje. Hij is in de buik van mijn moeder al terug gegaan naar de geestenwereld. Misschien was ik daarom al van het begin af een huilbaby en later niet zo gelukkig. Nu praat ik ook nog wel eens met hem, en vraag soms om hulp.
Het gaat nu heel goed, ik heb oefeningen voor als het even niet zo goed gaat.
En dat helpt!
Ik vind het erg fijn bij Margot, ze is heel lief.
Groetjes een jongen van 13 jaar (december 2011)
De moeder:
Na mijn zoon ben ik bij Margot geweest om een reis te maken. Een reis terug naar voor mijn geboorte. Mijn tweeling zus is tijdens de geboorte overleden. Ik wil graag contact met haar maken en weten hoe het is met haar.
Op de dag van onze afspraak heb ik blaasontsteking. Ik ben wel gegaan om meteen de vraag neer te leggen waarom ik elk jaar een aantal keren blaasontsteking krijg.
De eerste keer was voor zover ik kan herinneren na de geboorte van mijn dochter die nu 11 jaar is. Ik hoorde nu dat de blaasontsteking te maken kan hebben met boosheid, of het niet willen en of kunnen uiten van boosheid/pissigheid.
We besloten de aandacht te richten op de blaasontsteking en/ of de zwangerschap. Dat wat het belangrijkste voor mij zou zijn.
Lekker liggen, ontspannen en letten op de ademhaling.
Via een mooie plek gaan we terug. De mooie plek is het bos.
Het is herfst en ik loop in het bos naar een open plek tussen de bomen. De zon schijnt en het bos is geel, rood en bruin gekleurd.
Ik luister naar de stem van Margot en geef antwoord op haar vragen.
Voor ik het weet zit ik in een bal van water.
Voor me zie ik donkerrode bloem bladen die dichtgaan/ zich ergens omheen vouwen.
Waarom heen kan ik niet zien. Het is donker en kil.
De bloem wordt steeds kleiner en raakt steeds verder weg.
Margot zegt dat we nog verder terug gaan in de tijd.
Nu zie ik voor me een misvormd “iets” het heeft een hoofd met daaraan kleine armpjes/ handjes.
Ik kijk naar mezelf en zie er net zo uit. Raar hoor.
Margot vraagt of we feutjes zijn………….ja, ik zie het.
We gaan nog een stukje verder terug in de tijd. We zijn nu in de geestenwereld voor we de stap naar de buik maakten. Iets houdt me tegen.
Ik zie mezelf als een lichtbol en een kleinere staat naast me. De kleinere energie duwt in mijn rug om me de stap te laten maken.
Margot vraagt of we afspraken hebben gemaakt.
Ja. Ik word een stuk op weggebracht door de andere energie (mijn zus) en daarna zou ik alleen verder gaan.
Ook vragen we of de blaasontsteking voorkomen kan worden en of mijn zus hierbij wil helpen. Daarbij wil ze helpen.
Waarom kies ik voor deze ouders?? Ik kies voor hen om de liefde, de warmte en ik zie mijn vader met hele grote handen. Beschermend!
Even later dobberen we op het water. Een bal van water, en er is rust. (In de baarmoeder)
Nu zie ik weer de (bloem) bladeren. Mijn zus zit erin zie ik nu. Ze lacht en zwaait. Ik lach en zwaai terug. We nemen afscheid. Het is goed zo.
De bladeren gaan dicht en de bloem drijft steeds verder weg. Zij verdwijnt.
Het wordt nu donker, koud en kil. (Ik krijg het nu ook erg koud en lig te bibberen)
Ik voel dat er op me geduwd wordt, handen proberen me te pakken.
Ik kruip naar achter. Weer voel ik duwen in mijn rug. Ik voel dat ik nu geboren moet worden.
En dan ben ik geboren. Het is licht en koud. Heel erg koud.
Ik schreeuw!!!! En blijf nog heel erg lang huilen.
Ik lig bij mijn vader in z’n armen. Hij heeft grote beschermende handen.
Aan mijn rechterkant zie ik energie ( mijn zus).Ze raakt me aan op mijn schouder. Troost me.
Ik ben erg verbonden met mijn moeder. Ik merk dat ze verdrietig is en boos om het feit dat ze een dood geboren kind heeft. Maar ik ben er ook, mama! Onze buiken zitten tegen elkaar/ lopen door elkaar.
We moeten loskomen van elkaar. De navelstreng moet doorgeknipt worden.
Daar is de bol energie weer en gaat tussen ons in staan, en duwt ons een stukje uit elkaar.
Dat voelt goed.
Ik voel/ zie een energie om me heen springen, dansen en draaien. Vrolijk en lachend.
Ze duwt en trekt aan me. Heel speels.
Ik kom langzaam aan weer terug in deze wereld. Dit ook weer via het mooie herfstbos.
Mijn moeder vertelde me later dat ik met een flinke ondertemperatuur geboren ben.
Ik heb veel gehuild als baby. Ja en ze moest bekennen dat ze ook wel boos en erg verdrietig was toen. Zelf heb ik altijd moeite gehad bij het zetten van een nieuwe stap. nu weet ik dat de energie van mijn zus me dan helpt. Dat geeft moed.
S. 23-11-2011 Het is nu 15 02 2012 en ik heb geen blaasontsteking meer gehad.
Een studente 23 jaar, voelde zich futloos, flauw en koud. Ze had moeite met de liefde, tot 2010.
Toen ik bij Margot binnenkwam voelde ik me erg futloos, flauw en koud. Daarnaast had ik veel aan mijn hoofd; voornamelijk dat ik in een relatie was waarvan ik niet kon genieten en daarnaast nog steeds moeite had om mijn ex los te laten. Margot vertelde me later ook dat ze een heel slap handje van me kreeg. Als ik er nu op terugkijk besef ik me dat ik niet echt in mijn lichaam was; met alle gevolgen van dien.
Niet in je lichaam zijn klinkt raar. Waar ben je dan? Om dat uit te leggen daag ik je als lezer uit om even naar je voeten te gaan. Heb je koude tenen? Of juist warme voeten? Knellen je schoenen? Of raak je met je sokken de vloerbedekking? Goede kans dat je niet zo bewust met je voeten bezig was. Waarschijnlijk was je meer in je hoofd bij het lezen van deze tekst.
Doordat ik zoveel in mijn hoofd was had ik weinig contact meer met mijn lichaam; en werd het koud. En energieloos. Dit voelde Margot na mijn slappe handje ook meteen (prikkeloverdracht). Dus aan de slag! Met mijn lichaam.
Het begon heel erg simpel met staan en ademen. Door een betere houding aan te nemen en mezelf tijd te gunnen om te ademen veranderde er veel. Bloed begon te stromen; mijn kouwelijkheid werd een stuk minder. Maar er veranderde meer. Ook mijn gedrag en gevoelens veranderde; ik gaf mezelf ruimte. Dit leidde tot veel emoties maar uiteindelijk tot een grote rust. Door te accepteren wat er is, ontstaan er nieuwe mogelijkheden. Mogelijkheden om anders met situaties om te gaan en andere keuzes te maken. Ik kan me niet herinneren dat ik anders ben gaan eten; maar wel dat ik meer ging genieten van eten. Door meer in mijn lichaam te zijn ben ik meer mijzelf.
Maar dat is niet het enige dat mij geholpen heeft. Jarenlang heb ik een relatie gehad die heel heftig was; zo heftig dat we besloten deze te beëindigen omdat we er allebei ongelukkig van werden. Toch kon ik hem niet loslaten; dat voelde zeer benauwend. Ik kreeg een nieuwe relatie, maar het werkte niet. Ik had nog steeds een schuldgevoel naar mijn ex toe. Ook al was dit inmiddels bijna een jaar uit. Ik heb weleens gezegd in gevoel van wanhoop ‘ik kom nooit meer van hem los’. Met Margot heb ik kennis gemaakt met regressietherapie, en zijn we naar mijn vorige leven gegaan. Ik vond het in het begin heel moeilijk om te geloven dat dit bestond; maar door het ervaren twijfel ik hier niet meer aan.
Ik was een vrouw, in de jaren vijftig en ik werd fysiek en geestelijk mishandeld door mijn echtgenoot. Ik had een zoontje; hij was de reden voor mijn bestaan, en de reden om bij mijn man te blijven. Op een dag rijd ik met mijn auto tegen een boom; dit wordt mij fataal. Het gaat heel snel; en ik heb geen pijn. Ik voel mijn geest mijn lichaam verlaten. En ik voel ook heel sterk dat ik mijn kind niet achter kan laten. Ik beloof mijn kind dan ook: ‘ik zal voor altijd bij je zijn’. De ziel van het kind bleek dezelfde ziel als dat van mijn ex-vriend. Daardoor kon ik hem niet loslaten; ik had het hem beloofd bij hem te zijn, voor altijd. Dat betekende dus in dit geval voor alle levens.
Samen met Margot hebben we deze karmische lus die ons gevangen hield, verbroken; het hoorde bij dat leven. Niet in het hier en nu. Als moeder van dat kind ben ik ook bij hem gebleven, tot aan zijn dood (als engel ). Ik heb me na deze behandeling nog nooit zo vrij gevoeld. Heel lang ben ik een koukleum geweest; ineens gloeide ik, wekenlang. Mijn ex-vriend, waar ik zeer weinig contact mee had, belde me die avond zomaar op. Hij had iets gevoeld, en hij wilde dat delen. Het was opluchting, schoon worden. Hij voelde rust. Ook rust tussen ons. En dat wilde hij me vertellen. Dat hij het ook heeft gevoeld is voor mij een extra bevestiging van de kracht en de waarheid van energetische verbindingen; de kracht van karma en vorige levens. Dankzij Margot is mijn vorige leven afgesloten en kan ik nu ‘hier’ zijn. Doordat ik mijn karma heb kunnen verbreken ontstond er ruimte. In mijzelf, maar ook in mijn relatie tot mijn ex-vriend. We konden nu op een andere manier, zonder het gevoel aan elkaar vast te zitten, als een moeder en haar zoon. Gaan nu als een man en vrouw met elkaar om. Er ontstond een nieuw en veel gezonder contact. We hebben elkaar opnieuw gevonden, en het voelt ook nieuw. Schoon. We hebben voor elkaar gekozen, maar zijn niet meer onlosmakelijk verbonden en daarmee een. Zoals Margot heel mooi zei: ‘living together but also apart, because you are IN your self 1 and 1 = 2 = samen’, en vaak meer dan 2.
( M: Jaren later belde N. mij op. Ze wonen nog steeds gelukkig en wel samen)
Studente N. 23 jaar in 2010
